دختران افغانستان؛ پرنده‌های بی‌بالی که مقصر دانسته می‌شوند
نگارنده: گلستانی
دختران و زنان این سرزمین با یکی از سیاه‌ترین دوران‌های خشونت مواجه‌اند، که یکی از مظاهر آن، محرومیت از تحصیل در قرن بیست و یکم است. این می‌تواند یکی از تلخ‌ترین خاطرات نسل کنونی باشد. زنان تحقیر شدند، جسم‌شان تحت شکنجه قرار گرفت، و ارزش‌هایشان زیر پای سنت‌ها و رسوم خودساخته مردم له شد. اما با تمام این سختی‌ها، زنان همچنان مبارزه کردند، زیرا امید به تغییر داشتند و آن امید، خواندن و نوشتن بود. محرومیت از تحصیل، ظلمی بزرگ در حق این نسل است و سکوت در برابر آن، حتی خطرناک‌تر.
در هر خانه، زنی یا دختری هست که از افسردگی روحی و روانی رنج می‌برد، در ناامیدی به سر می‌برد و خود را درمانده و بیچاره احساس می‌کند. این افکار می‌تواند به عقده‌ای خطرناک تبدیل شود که تا پایان عمر با او بماند و از او زنی خشمگین و سرشار از عقده بسازد. این وضعیت تنها به خود زن محدود نمی‌شود، بلکه خانواده، فرزند، جامعه و حتی کشور را نیز تحت تأثیر قرار خواهد داد. هیچ زنی نمی‌خواهد تنها خوردن و خوابیدن را در زندگی تجربه کند؛ آن‌ها می‌خواهند فهمیده شوند، معنای زیستن را بدانند و زندگی واقعی را تجربه کنند. اما با وجود این، ذهنیت‌هایی که با هیچ عقل سلیمی سازگار نیست، زنان را از این لذت‌ها محروم کرده و آن‌ها را بار دیگر قربانی سیاست‌های خود می‌کنند.
برای مقابله با این نوع خشونت نباید سکوت کرد و باید عواقب آن را جدی گرفت. باید برنامه‌های آموزشی را گسترش داد، برای این نسل کتاب هدیه داد و به آن‌ها فهماند که مهم‌تر از همه، ذهن است که باید با کتاب پرورش یابد، هرچند جسم در محدودیت‌ها باشد. آموزش‌های آنلاین را فراهم کنیم، برای زنان و دختران فرصت‌های شغلی و مهارت‌های اجتماعی و فرهنگی ایجاد کنیم. مقالات و نشریات را بیشتر کنیم و از حق تحصیل دختران دفاع کنیم. می‌دانم که با گذشت هر ثانیه، هنوز سخنی از علم نیست و دختران هر روز با ناامیدی بیدار می‌شوند. واقعاً چه چیزی سخت‌تر از این می‌تواند باشد که امیدی برای آینده نباشد و هر روز، تلخ‌تر از روز قبل باشد؟
اما پیام من برای این نسل این است: نگذارید این شرایط شما را از پا درآورد. از کوچکترین امکاناتی که دارید استفاده کنید. وقت خود را با خواندن بگذرانید و ذهن خود را آزاد نگه دارید. این روزهای تاریک ماندنی نیستند. هرچند شرایط دشوار است، اما به یاد داشته باشید، جز خودتان، هیچ‌کس نمی‌تواند شما را بهتر درک کند. گاهی سازش و صبر کلیدی است برای رسیدن به آرامش درونی.
