دسته: تحلیل روز

ترامپ، طالبان و آینده‌ی بازی منطقه‌ای

نگارنده: داوود عرفان؛ دانش‌آموخته‌ی علوم سیاسی دونالد ترامپ برای دومین‌بار، شگفتانه‌ی بزرگی را رقم زد و به عنوان چهل و هفتمین رییس‌جمهور ایالات متحده و با یک وقفه‌ی چهارساله، پیروزمندانه به صحنه‌ی سیاسی امریکا و جهان بازگشت. حضور او در کاخ سفید، تحولات جدیدی را در سیاست و رویکرد خارجی امریکا سبب خواهد شد. با… ادامه مطلب ترامپ، طالبان و آینده‌ی بازی منطقه‌ای

چرا الگوی امانی برای توسعه‌ی افغانستان مناسب نیست؟

نگارنده: محمد داوود عرفان 105 سال پیش از امروز، شاه جوانی، افغانستان مستقلی را بنا نهاد که در آن دوره‌ی تاریخی، امیدهای زیادی را برای توسعه‌ی افغانستان و حتی منطقه برانگیخته بود. شاه جوانی که در روزگار سیاه ارتجاع منطقه، داد پیشرفت، دانش و عدالت سر داده بود. بدون تردید، آن‌چه امان‌الله خان در آن‌دوره… ادامه مطلب چرا الگوی امانی برای توسعه‌ی افغانستان مناسب نیست؟

تجزیه یا ادغام: افغانستان به کدام‌سو می‌رود؟

داوود عرفان؛ ‌مدیرمسئول گزاره از زمان شکل‌گیری افغانستان با توافق دو قدرت بزرگ قرن هجدهم- بریتانیا و روسیه‌ی تزاری- این کشور یک مأموریت مهم ژئوپولتیک داشته است: سرزمین حایل. در دوران جنگ سرد، به نظر می‌رسید که شوروی‌ها تمایل داشتند این توافق تاریخی را بشکنند و نهایتاً در سال 1980 به افغانستان حمله کردند تا… ادامه مطلب تجزیه یا ادغام: افغانستان به کدام‌سو می‌رود؟

چرا بدخشان مهم است؟

داوود عرفان؛ ‌مدیرمسئول گزاره پس از قیام مردم در دو شهرستان/ ولسوالی درایم و ارگو، توجه‌ها به سوی بدخشان جلب شده است. بسیاری از ناظران، به دلیل سیاست‌های تبعیض‌آمیز و ضدمردمی طالبان در شمال و غرب افغانستان، منتظر وقوع خیزش‌های مردمی علیه طالبان بودند و این انتظار هم‌چنان پابرجاست. هرچند خیزش‌های بدخشان، آن قیام‌های رهایی‌بخشی… ادامه مطلب چرا بدخشان مهم است؟

آیا افغانستان از بحران خاورمیانه متأثر خواهد شد؟

داوود عرفان؛ دانش آموخته ی علوم سیاسی پس از حملات 7 اکتبر، بسیاری از کارشناسان روابط بین‌الملل، آن‌را نقطه‌ی عطفی شبیه 11 سپتامبر در خاورمیانه خواندند. با حملات جدید ایران به اسراییل و احتمال حمله‌ی متقابل اسراییل به خاک ایران، امکان برگشت به وضعیت پیشا 7 اکتبر، عملاً دشوار شده است. این‌که تحولات آتی منطقه… ادامه مطلب آیا افغانستان از بحران خاورمیانه متأثر خواهد شد؟

منطقه روی تیغ: تاجیکان و ظهور رادیکالیسم فارسی

نگارنده: داوود عرفان منظور از تاجیکان در این نوشته، همان تعریفی است که «ریچارد فولتز» نویسنده‌ی کتاب تاجیکان ایرانیان شرقی دارد. گروهی از مردمان عمدتاً فارسی‌زبان که مذهب حنفی دارند- منهای تاجیکان شیعه‌مذهب و اسماعیلی- و در کشورهای افغانستان، تاجیکستان، ازبکستان و بخش‌هایی از پاکستان و حتی چین زندگی می‌کنند. در این نوشته، دو فرضیه… ادامه مطلب منطقه روی تیغ: تاجیکان و ظهور رادیکالیسم فارسی

خیز بزرگ تروریسم از افغانستان تا روسیه

یادداشت مدیرمسئول حمله‌ی پنج مهاجم مسلح به تالاری در شهر کروکوس در حومه‌ی مسکو و در بیست کیلومتری کاخ کرملین، نه‌تنها زنگ خطری برای روسیه شمرده می‌شود که بر پیچیدگی وضع کنونی در تحولات امنیتی جهان می‌افزاید. تلفات این حمله که تا لحظه‌ی نگارش این تحلیل 143 کشته اعلام شده، هر لحظه افزایش می‌یابد و… ادامه مطلب خیز بزرگ تروریسم از افغانستان تا روسیه

ازبکستان، طالبان و بازی در باتلاق افغانستان

یادداشت مدیر مسئول این روزها یکی از مباحث داغ سیاست افغانستان، سخنان بختیار سعیدوف وزیر خارجه‌ی ازبکستان است که خبر از پذیرش آتی سفیر طالبان در تاشکند داده است. بختیار سعیدوف در دیدار با ملابرادر، بر چند موضوع دیگر نیز تأکید کرده است: همکاری فنی با طالبان در کانال قوش‌تپه، تولید برق عملی، همکاری در… ادامه مطلب ازبکستان، طالبان و بازی در باتلاق افغانستان

باتلاق ناامیدی؛ آسیب‌شناسی وضعیت زنان افغانستان پساجمهوریت

یادداشت مدیر مسئول در بیست سال گذشته، زنان افغانستان توانستند که از کنج انزوای خانه پا به عرصه‌ی اجتماع گذارند، طوری‌که نظام جمهوریت ناکام گذشته، حضور اجتماعی زنان را به عنوان دستاورد خویش در مجامع داخلی و بین‌المللی بیان می‌کرد. حضور زنان در تمام عرصه‌های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و حتی امنیتی پُررنگ بود. هرچند… ادامه مطلب باتلاق ناامیدی؛ آسیب‌شناسی وضعیت زنان افغانستان پساجمهوریت

چرا ما را به خیرِ «دوحه» امیدی نیست؟

داوود عرفان دانش‌آموخته‌ی علوم سیاسی در تاریخ معاصر افغانستان، دو شهر بیرونی، پیام‌آور تغییر بوده‌اند. نخستین آن، شهر «بن» بود که بعد از یک دوره‌ی بیست‌ساله‌ی جنگ و کشتار، ظاهراً پیام‌آور صلح و آشتی بود و چه شعفی ایجاد کرده بود این شهر! این‌که توافق بن چه مزایا و معایبی داشت، بماند؛ اما برآیند این… ادامه مطلب چرا ما را به خیرِ «دوحه» امیدی نیست؟